Beaune & Bourg-en-Bresse: twee mooie tussenstops op de route naar Zuid-Frankrijk
Met lichte paniek in de ogen kijk ik Jan en Jamie aan. Na 750 kilometer rijden staan we voor de entree van het Hospice van Beaune dat nog exact een uur geopend is. Tegen beter weten in controleer ik wederom het grote vak van mijn rugtas. ‘Ik heb mijn portemonnee in het hotel laten liggen, wat nu?’ De wanhoop klinkt in mijn stem door en de tranen staan me nader dan het lachen. Ik had me zo verheugd op dit bezoek tijdens onze korte tussenstop op reis. Zonder pinpas kunnen we helaas de entree niet betalen en morgen reizen we vroeg in de ochtend verder naar het zuiden van Frankrijk. Jamie blijft rustig en zwaait triomfantelijk met zijn mobiele telefoon voor mijn neus. ‘Kun je niet met je telefoon betalen?’ Aangezien ik altijd hopeloos achterloop met de moderne snufjes van de 21e eeuw kijk ik mijn mannen hoopvol aan. Zij beschikken in tegenstelling tot mij over een mobiele telefoon met internet en wellicht kunnen ze er ook mee betalen. Binnen een mum van tijd is het geregeld en geeft het pinapparaat een goedkeurende bliep dat er is betaald.
Hospices de Beaune
Opgelucht lopen we even later de binnenplaats op waar we uitkijken op meerdere gebouwen met in de hoek een slanke toren waardoor het eerder lijkt op een kasteel dan een armenhuis. Vanaf 1443 werden in het Hospice armen opgevangen die zorg nodig hadden. Vandaag de dag is het een museum. De langwerpige gebouwen zijn een combinatie van houten panelen zoals je ziet bij vakwerkhuizen die ondersteund worden door stenen pilaren. Het dak is bekleed met glanzende dakpannen in allerlei kleuren die gerangschikt zijn als een soort mozaïek.
De zon staat laag aan de hemel en schijnt door de hoge smalle ramen van de ziekenzaal. De bedden staan geschakeld, hoofdeind tegen voeteneind met witte of rode gordijnen aan de zijkanten waardoor iedereen zijn eigen afgesloten bedstee had. Het plafond met zijn houten gewelf lijkt net de romp van een omgekeerd schip. Een hoge heldere stem van een tenor komt ons tegemoet, begeleid door muzikanten op klavecimbel, viool, cello en luit. Het klinkt fantastisch mooi. Aan het einde van de ziekenzaal bevind zich de kapel waar vanavond een optreden is en alvast wordt geoefend. Vroeger konden de armen vanuit hun bed de mis volgen. Wat ons betreft de perfecte ambiance en akoestiek voor een concert. Met een reële indruk van het Hospice op ons netvlies en zuivere muziekklanken in de oren lopen we via de keuken en de apotheek richting de uitgang. Het houten medicijnenkabinet trekt de aandacht met zijn grote glazen potten met witte etiketten met titels als Arnicapoeder, gemberpoeder en rozenwater. Gezond en wel stappen we even later het Hospice uit. Tijdens het laatste bezoekuur van de dag hebben we het Hospice in alle rust kunnen bewonderen.
Monastère Royal de Brou
Als je in plaats van de Route du Soleil (A6) tussen Dijon en Lyon de parallel weg neemt (A39/A40) kom je langs Bourg-en-Bresse. Dit is ook een ideale tussenstop op de route naar Zuid-Frankrijk, met een bezoek aan het Monastère Royal de Brou als hoogtepunt. Ook hier kunnen we bij de eerste aanblik niet om het kleurrijke en glanzende dak heen. Dit imposante Koninklijke klooster heeft twee kloostergedeeltes (één voor de monniken en één voor de gasten) en drie kloostergangen met een binnentuin die grenst aan een prachtige kerk in gotische stijl. In 1506 is in opdracht van Margaretha van Oostenrijk (1480-1530) gestart met de bouw van de kerk en het klooster. Margaretha was hertogin van Savoye en regentes der Nederlanden. Ze liet het klooster bouwen ter nagedachtenis aan haar overleden echtgenoot Filibert de Schone (1480-1504) en zijn moeder Margaretha van Bourbon (1438-1483). Alle drie liggen begraven in de kerk in prachtige marmeren graftomben, beschermd door vele gebeeldhouwde marmeren engeltjes.
Onder de indruk van de rijk versierde graftomben en de stilte die heerst in de kerk wandelen we verder door de kloostergangen. Aan de zijkant van de kloostergang liggen talloze brokstukken met versiersels die we van dichtbij kunnen bekijken. Het doet ons beseffen wat een klus het destijds is geweest om dit Koninklijke klooster uit de grond te stampen, wetende dat het in 1532 al af was. We sluiten ons bezoek af in het museumgedeelte op de eerste verdieping van het kloostergebouw. Het schilderij Paysage d’Écosse, Château de l’île de Skye van Gustave Doré (1832-1883) laat ons even wegdromen naar de Schotse kust.
Landschap van Schotland, kasteel van het eiland Skye, Gustave Doré, na 1873
Onze reis gaat echter niet naar Schotland maar naar de Côte d’Azur. ‘De zee!’ roepen mijn mannen in koor. Het azuurblauwe water van de Middellandse Zee bij Cassis glinstert ons tegemoet en geeft moed voor de laatste 70 kilometer naar Camping Le Pansard in La Londe. We zijn er bijna! Dit keer ben ik goed voorbereid met mijn portemonnee en een voorraad chips voor een ‘hangry’ moment binnen handbereik.
