Onstuimig herfstweekend op Waddeneiland Ameland

Het is een winderige en bewolkte dag. De Noordzee komt met bulderende schuimkoppen het strand op rollen. In mijn ooghoeken zie ik een vogel wegschieten die speelt met de golven van de branding. Achtervolgd door een paar vriendjes rennen ze voor elke golf uit en staan ze af en toe kort stil om met hun snavel in het zand te prikken op zoek naar voedsel. Dat blijkt het enige moment om ze scherp op de foto te krijgen, want zodra ik met mijn ogen knipper zijn ze aan een nieuwe sprint begonnen. Ik ben gecharmeerd van deze kleine energieke vogels waarvan ik de naam niet weet. Aangezien ik mijn nieuwsgierigheid niet kan bedwingen ga ik dat vast nog te weten komen tijdens dit weekend op Waddeneiland Ameland.

Getijden

‘Het gebied waar de Noordzee twijfelt tussen water en zand’. Aldus de Vlaamse documentairemaker Arnout Hauben in het tv-programma Rond de Noordzee over de Waddeneilanden. Deze twijfel is goed zichtbaar als we met de veerboot van Holwerd naar Nes laveren tussen de rode en de groene boeien van de vaargeul. Aan bakboord dobbert een vissersboot op zee, aan stuurboord rolt een kleine golf over een zandbank en verraad daarmee de ondiepte. Dit gedeelte van het wad staat bijna droog en zal bij hoogwater weer vollopen.

‘Het gebied waar de Noordzee twijfelt tussen water en zand.’

- Arnout Hauben

Het Oerd

Eenmaal gearriveerd op Ameland stappen we dik ingepakt in winterjas met een sjaal om de hals, muts op het hoofd en handschoenen aan de vingers op de fiets naar Het Oerd. Het Oerd was aanvankelijk een dorp aan de oostzijde van Ameland maar is in de 16e eeuw door de zee verzwolgen. Een ‘verdronken dorp’ zoals ze dat hier noemen. We zijn nog geen 5 minuten onderweg als we zelf bijna worden verzwolgen door een fikse hagelbui en harde tegenwind. Schuilend onder een informatiebord met een klein afdak wachten we bibberend de bui af. Onder onze voeten ontstaat een dikke plas water waar tot overmaat van ramp ook nog Jan zijn handschoenen in vallen. Na hagel komt gelukkig zonneschijn en zo fietsen we goedgemutst door naar de hoogste duin van Ameland, de Oerdblinkert. Bij natuurgebied Het Oerd wandelen we door de duinen en langs het wad, waar we moeten oppassen voor natte voeten die wegzakken in het slik. Door de getijden is het wad altijd in beweging en stel ik me zo voor dat het er hier elke dag anders uitziet. Dat maakt het een unieke plek op Ameland.

Strandloper

Met een warme chocolademelk met slagroom in de hand en een droge chille trainingsbroek aan de benen ploffen we neer op de bank in bungalow Strandloper in Buren. Onze uitvalsbasis voor het weekend. Twee konijnen huppelen door de tuin waar ze in de duinpan beschutting vinden tegen de wind en de regen. Op de deur van het toilet hangt een poster met vogels die te vinden zijn op de Waddeneilanden. De snelle jongen op het strand had een witte buik, grijze schouders en een gitzwarte snavel en poten. Het blijkt een Drieteenstrandloper te zijn, zo genoemd omdat hij geen achterteen heeft. Aha, deze hebben we gespot en kunnen we afvinken op de poster. Weer wat geleerd!